ملاک های تشخیصی برای دلیریوم مسمومیت الکلی را در طبقه دلیریوم مسمومیت مواد مخدر و ملاک‌های تشخیصی دلیریوم ترک الکل را در طبقه دلیریوم ترک مواد مخدر آورده است. بیمارانی که علائم شناخته شده ترک الکل را دارند باید به دقت زیر نظر گرفته شوند تا از پیشرفت به سوی دلیریوم ترک الکل، شدیدترین نوع سندرم ترک که به دلیریوم ترمنس مشهور است جلوگیری شود.
دلیریوم ترک الکل یک فوریت طبی است که می‌تواند به بیماری و مرگ و میر قابل ملاحظه ای منجر شود. بیماران دلیریومی به دلیل غیرقابل‌پیش‌بینی بودن رفتارشان برای خود و دیگران خطرناک محسوب می‌شوند. به دلیل رفتار غیرقابل‌پیش‌بینی، این بیماران ممکن است تهاجمی یا انتحاری باشند یا روی افکار هذیانی یا توهمات به گونه‌ای عمل کنند که انگار با خطری واقعی مواجهند. میزان مرگ و میر در صورت عدم درمان بیست درصد است و مرگ معمولاً در نتیجه بیماری طبی هم زمان نظیر پنومونی بیماری کلیوی، نارسایی کبدی یا نارسایی قلبی عارض می‌شود.
هر چند حملات تشنجی ترک معمولاً قبل از پیدایش دلیریوم ترک الکل ظاهر می‌شود، دلیریوم ممکن است بدون علائم هشدار دهنده نیز ظاهر شود. خصوصیت اساسی سندرم دلیریوم این است که ظرف یک هفته پس از ترک الکل یا کاهش میزان مصرف پدید می آید.
1-بیش فعالی دستگاه خود مختار نظیر تاکی کاردی، تعریق، تب، اضطراب، بی‌خوابی و افزایش فشارخون
2-دگرگونی‌های ادراکی که غالباً به صورت توهمات بینایی با لامسه تظاهر می‌کند
3-نوسان سطح فعالیت روانی حرکتی، از تحریک‌پذیری مفرط گرفته تا بی‌حالی
حدود پنج درصد افراد دچار اختلالات مرتبط با الکل که در بیمارستان بستری شده‌اند دچار دلیریوم ترمنس هستند. از آن جا که این سندرم معمولاً روز سوم بستری شدن ظاهر می‌شود، ممکن است بیماری که برای اختلال متفاوتی بستری شده است ناگهان در روز سوم بستری دچار دلیریوم غیر منتظره‌ای شود که نخستین نشانه اختلال مربوط به الکلی باشد که قبلاً تشخیص داده نشده بود.
دوره‌های دلیریوم ترمنس معمولاً در دهه چهارم یا پنجم عمر و پس از پنج تا پانزده سال مصرف افراطی الکل (به خصوص به صورت می گساری) ظاهر می‌شود. بیماری جسمی (مانند هپاتیت یا پانکراتیت) زمینه را برای بروز این سندرم آماده می‌سازد، شخصی که ازنظر جسمی در وضع خوبی به سر می‌برد به‌ندرت در جریان ترک الکل دچار دلیریوم ترمنس می‌شود.
بهترین درمان برای دلیریوم ترمنس پیشگیری است. بیمارانی که در جریان ترک الکل دچار پدیده های ترک می شوند، باید تا زمانی که خطر دلیریوم منتفی شده است تحت درمان با یک بنزودیازپین قرار گیرند. داروهای ضد روان پریشی ممکن است آستانه تشنج را در بیماران کاهش دهند و به همین دلیل باید از مصرف آن‌ها اجتناب شود. رژیم غذایی پرکالری غنی از کربوهیدرات تقویت شده با مولتی ویتامین نیز جایز اهمیت است.
مهار فیزیکی بیماران مبتلابه دلیریوم ترمنس خطرناک است زیرا این بیماران تا سر حد تحلیل قوا در مقابل آن مقاومت خواهند کرد. اگر بیمار آشفته و غیر قابل‌کنترل باشد، می‌توان از اتاق ایمنی انفرادی استفاده کرد. کم آبی بدن که اغلب بر اثر تب و تعریق بروز می‌کند، با دادن مایعات وریدی یا خوراکی قابل اصلاح است. در جریان ترک الکل غالباً بی‌اشتهایی، استفراغ و اسهال بروز می‌کند.
