انواع مختلفی از بنزودیازپین ها وجود دارد که از هر کدام برای درمان یک یا چند تشخیص استفاده می شود. شایع ترین تشخیص هایی که منجر به تجویز بنزودیازپین ها می شود عبارت از ترک الکل، اختلالات اضطرابی، اختلالات خواب، صرع و سایر اختلالات مرتبط با تشنج می باشند.
تعدادی کاربرد در نظر گرفته شده وجود دارد و نسخه ها بر اساس تشخیص فرد بسیار متفاوت است. به عنوان مثال، برای فردی که حملات پانیک یا سایر اضطراب‌های بی‌نظم را تجربه می‌کند، می‌توان زاناکس یا والیوم (نام‌های تجاری آلپرازولام و دیازپام) را تجویز کرد، در حالی که برای فردی که با بیخوابی دست و پنجه نرم می‌کند، ممکن است آتیوان (نام تجاری لورازپام) تجویز شود. هر یک از این داروها بنزودیازپین هستند، اما هر کدام ممکن است بر گیرنده‌های فرعی متفاوت گابا تأثیر بگذارند تا نتایج کمی متفاوت داشته باشند.
عوارض جانبی و علائم بنزودیازپین‌ها معمولاً حول محور خواب‌آلودگی و سرگیجه می‌چرخند، زیرا این داروها به دسته داروهای افسردگی تعلق دارند، اما تعدادی عوارض جانبی دیگر نیز وجود دارد که ممکن است به احساس ناراحتی و خطر عمومی برای تصادف یا آسیب کمک کند.
بنزودیازپین ها که بخشی از گروه داروهای افسردگی هستند، نتایج بسیار مشابهی را در بدن به الکل و مواد افیونی ایجاد می کنند، زیرا ارتباط مشترک آن ها با سیستم عصبی مرکزی و اثرات آن ها بر سیستم عصبی مرکزی است.
هنگامی که بنزودیازپین ها با سایر داروهای افسردگی همراه شود، عوارض جانبی بنزو می تواند فاجعه آمیز و کشنده باشد، زیرا عوارض جانبی هر دارو افزایش می یابد، به این معنی که داروها با هم تداخل دارند و عوارض جانبی شدیدتری ایجاد می کنند. علاوه بر این، ترک بنزو یکی از تنها سندرم های ترک است که می تواند تهدید کننده زندگی باشد، مانند مصرف بنزوها با الکل یا مواد افیونی.
از آن جایی که روند ترک بنزودیازپین می تواند کشنده باشد، برای هر کسی که به طور بالقوه وابسته یا معتاد است، مهم است که قبل از شروع ترک اعتیاد با متخصصان پزشکی مشورت کند یا به یک مرکز سم زدایی پزشکی مراجعه کند. پزشکان متخصص می توانند داروهایی را برای مدیریت ترک و نظارت بر ترک تجویز کنند و در صورت بروز مشکل مداخله کنند. آن ها همچنین می توانند محیطی امن برای ترک اعتیاد بدون وسوسه مواد تغییردهنده ذهنی که ممکن است روند ترک را پیچیده یا به تأخیر بیندازند، فراهم کنند.
