اصطلاح الکل به گروه وسیعی از مولکول‌های آلی اطلاق می‌شود که یک گروه هیدروکسیل متصل به اتم کربن اشباع شده دارند. اتیل الکل که اتانول نیز نامیده می‌شود شکل معمول الکل است. اتیل الکل که گاهی الکل نوشیدنی نیز نامیده می‌شود، برای خوردن مورد استفاده قرار می‌گیرد.
طعم و مزه مشخص مشروبات الکلی مختلف حاصل روش‌های تولید آن‌هاست که در محصول نهایی به پیدایش متجانس های مختلف می‌انجامد. این متجانس ها عبارتند از متانول، بوتانول، آلدئیدها، فنول ها، تانن ها و مقادیر جزئی فلزات مختلف. هر چند متجانس ممکن است اثرات روان‌گردان متفاوتی به مشروبات الکلی مختلف ببخشد، این تفاوت‌ها عملاً در مقایسه با اثرات خود اتانول جزئی است. یک پیک مشروب معمولاً حاوی دوازده گرم اتانول است. با این حال در محاسبه مصرف الکل بیماران، بالینگر باید متوجه باشد که آبجوها از نظر میزان الکل با هم فرق دارند، ظرف‌های آن‌ها باهم برابر نیست.
در مورد اثرات مفید احتمالی مصرف الکل، به خصوص از سوی تولیدکننده‌ها و توزیع‌کننده‌های الکل، تبلیغات زیادی می‌شود. بخش عمده توجه به برخی از داده‌های همه‌گیری‌شناسی معطوف می‌شود که حاکی از آن است که مصرف روزانه یک یا دو گیلاس شراب قرمز میزان بروز بیماری قلبی عروقی را کاهش می‌دهد، اما در مورد چنین یافته‌هایی اختلاف زیادی وجود دارد.
حدود ده درصد الکل مصرفی از معده و باقی آن از طریق روده کوچک جذب می‌شود. اوج غلظت الکل در خون بین سی تا نود دقیقه و معمولاً بین چهل و پنج تا شصت دقیقه حاصل می‌شود و این زمان بستگی به مصرف الکل با شکم خالی (که جذب را تسریع می‌کند) یا توأم با غذا (که جذب را کند می‌کند) دارد.
زمان رسیدن به اوج غلظت خونی همچنین تابع طول مدتی است که ضمن آن الکل مصرف می‌شود، مصرف سریع در زمانی کوتاه زمان رسیدن به اوج غلظت خون را کاهش می‌دهد و مصرف تدریجی زمان رسیدن به اوج غلظت خون را افزایش می‌دهد.
جذب با مشروب‌هایی که حاوی پانزده تا سی درصد الکل (سی تا شصت درجه) هستند سریع‌تر است. در مورد این که گازدار کردن مشروب (مثلاً در شامپاین و یا مشروب‌های مخلوط با سلتزر) جذب الکل را تسریع می‌کند توافق وجود ندارد.
بدن در مقابل هجوم الکل به برخی ابزارهای دفاعی مجهز است. برای مثال اگر غلظت الکل در معده بسیار بالا رود، موکوس ترشح می‌شود و دریچه پیلور بسته می‌شود. این اعمال جذب را کند کرده و مانع ورود الکل به روده کوچک می‌شوند که محدودیت عمده‌ای در برابر جذب ندارد. بنابراین مقادیر زیادی نوشیدنی های الکلی ممکن است ساعت‌ها به صورت جذب نشده در معده باقی بماند. به علاوه اسپاسم پیلور اغلب موجب بروز تهوع و استفراغ می‌شود.
الکل پس از جذب به داخل جریان خون، در تمام نسوج پخش می‌شود. از آن جا که انحلال آن در آب بدن به طور یکسان صورت می‌گیرد، بافت های دارای آب بیشتر مقدار زیادتری الکل دریافت می‌کنند. آثار مسمومیت با الکل، زمانی که غلظت الکل در خون در حال افزایش است بیشتر از زمانی است که غلظت آن در حال نزول است (اثر ملانبی). به همین دلیل سرعت جذب رابطه مستقیمی با واکنش‌های مسمومیت الکلی (مستی) دارد.
حدود نود درصد الکل جذب شده، با اکسیداسیون در کبد متابولیزه می‌شود و ده درصد باقیمانده نیز بدون تغییر از طریق کلیه‌ها و ریه دفع می‌شود. سرعت اکسیداسیون کبدی ثابت است و ارتباطی با نیاز بدن به انرژی ندارد. بدن می‌تواند حدود پانزده میلی‌گرم در دسی لیتر را در ساعت متابولیزه کند. به عبارت دیگر شخص معمولی سه چهارم یک اونس الکل چهل درصد (هشتاد درجه) را در یک ساعت متابولیزه می‌کند. در کسانی که سابقه افراط سوء مصرف الکل دارند، میزان آنزیم‌های لازم بالا رفته و منجر به متابولیسم سریع‌تر الکل می‌شود.
