بوپرنورفین یک داروی تجویزی است. این دارو به عنوان جایگزینی در درمان وابستگی به هروئین و متادون مصرف می شود. جایگزینی داروی تجویز شده برای درمان داروی وابستگی به این روش تحت عنوان دارو درمانی شناخته می شود. علاوه بر بهبود رفاه با جلوگیری از ترک فیزیکی، دارو درمانی به تثبیت زندگی افراد وابسته به هروئین و سایر مواد افیونی کمک می کند و آسیب های ناشی از مصرف مواد مخدر را کاهش می دهد.
بوپرنورفین به صورت ویال های تزریقی 30 و قرص های 100 میلی گرمی در بازار دارویی جهان عرضه می شود. حضور کورتون در این ماده تزریقی، افراد را به علائمی چون صورت ماه شکل، کوهان در ناحیه فوقانی ستون فقرات، تجمع مایع در ناحیه شکم و صورت و وجود خطوط کمرنگ در ناحیه شکم و ران ها گرفتار می سازد.
درمانگران اعتیاد می توانند به وسیله داروهای گروه مخدر (متادون) و سایر داروهای درمان اعتیاد (کلونیدین) بیماران را درمان کنند و علائم همراه آنان را نیز با علامت درمانی بهبود ببخشند. اما نکته مهم این است که به علت عوارض قطع ناگهانی کورتون، این بیماران به دو الی چهار ماه درمان جایگزین مواد کورتونی قرص پرونیزولون با دوز 5 الی 15 میلی گرم روزانه طی سه دوره نیاز دارند.
کورتون تجویز شده باید در طول مدت دو الی شش ماه کاهش یابد، چرا که این بیماران با مصرف مداوم این آمپول ها، مسیر طبیعی ترشح کورتون را خاموش کرده اند و به دنبال آغاز درمان اعتیاد و به علت عدم حصور کورتون در خون این بیماران، علائم بحران غده فوق کلیه ظاهر خواهد شد. در برخی موارد ممکن است این ویال های حاوی مرفین، اورفنادرین سیترات و کورتون باشد. این کمبود نیز ناشی از این مسئله است که به صورت این ویال ها به صورت کاملاً غیر استریل (در برخی مناطق در وان های حمام) و دست ساز تهیه و در ظروف مربوطه ریخته می شود.
بوپرنورفین به قدری مخرب، ویرانگر و وحشتناک است که در تصور نمی گنجد. بعد وحشتناک ترک مواد مخدر سنتی نظیر تریاک و افراد که کارشان ترک اعتیاد است به قضیه این است که مصرف کنندگان این دارو به منظور هروئین به مصرف آن روی آورده اند و یا توسط بعضی آن ها تجویز شده و بعد از مدتی چنان اعتیاد سنگینی به آن پیدا می کنند که ابعاد تخریب آن از تصور خارج است. به دلیل قدرت بالای این دارو شخص مصرف کننده بعد از چند بار استفاده طوری نشئه می شود که با مقادیر بسیار زیاد تریاک و حتی هروئین به آن نشئگی نمی رسد.
بعد از مدتی ترس او از تزریق از بین می رود و حتی نسبت به تزریق شرطی هم می شود زیرا عمل تزریق مقدمه ای است برای نشئه شدن. در این حالت او خودش عمل تزریق را انجام می دهد، رفته رفته نقطه تحمل یا تلورانس مصرف بالا می رود و از روزی یک یا دو عدد آمپول به تدریج به عددی می رسد.
از عوارض اعتیاد به این داروی خطرناک می توان به علاقه شدید به تزریق و شرطی شدن نسبت به آن، بی قراری شدید و تشنج، کمر درد، بی خوابی، ضعیف شدن و پوکی استخوان به گونه ای که با کوچکترین ضربه منجر به شکستگی استخوان می گردد، لکه های پوستی ناشی از آسیب های کبدی، پرخاشگری، بی حسی بدن و خواب رفتن اعضای بدن، فراموشی، برخورد با دیوار و عدم تشخیص موانع اشاره کرد.
