برنامه های پیشگیری از اعتیاد به مواد مخدر می توانند طوری طراحی شوند تا به خوبی در مرحله ی پیش از دبستان وارد عمل شوند و اما عوامل خطرساز سوء مصرف دارو نظیر رفتار پرخاشگرانه، مهارت های اجتماعی ضعیف و مشکلات تحصیلی را مورد توجه و بررسی قرار دهند. برنامه های پیشگیری از اعتیاد برای کودکان مدارس ابتدایی می بایست طوری طراحی شوند که باعث ارتقاء هوش هیجانی، اجتماعی و تحصیلی شوند تا به عوامل خطرناکی چون پرخاشگری، افت تحصیلی و ترک تحصیل که خود می توانند منجر به سوء مصرف دارو شوند، منجر نشود.
برنامه های پیشگیری منظم و هدفمند در مکان‌های عمومی و مقاطع حساس مثل ورود به دبیرستان، می تواند اثرات مفیدی در میان کودکان و خانواده های پر خطر داشته باشد. چنین اقداماتی به تنهایی قادر به این نیستند که همه ی افراد جامعه را از خطر برهانند ولی می توانند به توسعه و بهبود پیوند مدرسه و اجتماع کمک کنند. برنامه های پیشگیری اجتماعی از اعتیاد که ترکیبی از دو یا چند برنامه مفید و مؤثر هستند (نظیر برنامه های مبتنی بر خانواده و مدرسه) می توانند مؤثرتر از یک برنامه منفرد باشند. برنامه های پیشگیری اجتماعی که در موقعیت های مختلف به افراد دسترسی دارند به طور مثال در مدارس، باشگاه ها، مساجد، زیارتگاه ها و رسانه های جمعی، زمانی مفیدتر است که ارائه دهنده پیام فراگیر اجتماعی در هر موقعیتی باشند. طی چند دهه گذشته چندین رویکرد متفاوت در مورد پیشگیری از سوء مصرف مواد مخدر در مدارس اجرا شد.
پیشگیری سطح اول: مداخلات پیشین که هدف آن پیشگیری از بروز بیماری است. پیشگیری سطح دوم: مداخلات زودهنگام که در آن به تشخیص و درمان افراد مبتلا به بیماری پرداخته می‌شود که مقصود از آن، جلوگیری مداخله‌ای کاهش شیوع بیماری در جامعه است. پیشگیری سطح سوم: مداخلات پسین است که منجر به کاهش درجه آسیب پذیری ناشی از بیماری و به حداقل رساندن عوارض آن می شود.
