تاریخچه ریتالین «متیل فنیدیت» با نام تجاری «ریتالین» توسط کمپانی داروسازی «نوارتین» در سال ۱۹۵۴ به بازار دارویی دنیا عرضه شد. در ابتدا قرار بود این دارو (که از خانواده آمفتامین ها می باشد) برای درمان افسردگی، خواب آلودگی در طول روز و نشانگان خستگی مزمن استفاده شود اما به تدریج با پیشرفت علم و تجربه های گوناگون مشخص شد می توان از این دارو در درمان کودکانی که دچار اختلال بیش فعالی و کم توجهی هستند نیز استفاده کرد.
در سال های اخیر مصرف خودسرانه این دارو در کشور ما رو به افزایش بوده که عدم آگاهی از آثار و عوارض این قرص، می تواند نگران کننده باشد. هم اکنون گزارش های متعددی وجود دارد که برخی از نوجوانان و جوانان برای بیدار ماندن در شب های امتحان، از قرص های ریتالین استفاده می کنند. شواهد متعدد حاکی از آن است که این افراد از این قرص ها استفاده می کنند تا بتوانند چندین ساعت متوالی بیدار بمانند و به شکل غیر معمولی تمرکز خود را در مدت طولانی حفظ کنند.
ریتالین همانند هر داروی دیگری در کنار اثر درمانی خود، عوارض جانبی نیز دارد. در بعضی موارد ممکن است این عوارض بسیار شدید باشد و باعث بروز مشکلات جدی دیگری شود که در این شرایط لازم است برای قطع آن با متخصص مشورت شود. عوارض مصرف ریتالین نسبت به بسیاری از مواد مخدر و داروهای اعتیاد آور دیگر شدیدتر است و به هیچ وجه نباید به صورت خودسرانه و بدون تجویز پزشک مصرف شود.
مصرف‌کنندگان تصور می کنند قرص ریتالین بی خطر بوده و «بد نامی» مواد مخدر و مواد روان گردان را ندارد. در حالی که عوارض مصرف خودسرانه این قرص ها می تواند در حد مواد مخدر دیگر نظیر آمفتامین باشد. پزشکان و روانپزشکان با صراحت اعلام می کنند ترک کردن داروهای محرک آمفتامینی نظیر ریتالین، بسیار سخت تر و پیچیده تر از سایر مواد مخدر است. استفاده محدود و کنترل شده ریتالین باعث عادت کردن بدن فرد مصرف کننده به دوزهای پایین و در نتیجه ایجاد علاقه و وابستگی به استفاده از دوزهای بالاتر و حتی مصرف داروهای سنگین تر و خطرناک تر می شود.
