اهمیت عوامل ژنتیک: چهار رشته از شواهد، تأثیر عوامل ژنتیک را در بروز الکلیسم تأکید می‌کنند.
1-یافته‌های حاکی از دخالت عوامل ژنتیک این است که خطر بروز مشکلات شدید الکل در بستگان نزدیک افراد الکلی سه تا چهار برابر بیشتر است. میزان مشکلات ناشی از الکل با تعداد بستگان الکل، شدت بیماری آن‌ها و میزان شباهت ژنتیکی آن‌ها با فرد مورد مطالعه رابطه مستقیمی دارد.
2-پژوهش‌های مربوط به خانواده نتوانسته‌اند تفکیکی بین اهمیت ژنتیک و محیط قائل شوند اما مطالعات دوقلوها از این نظر جلوتر هستند. در اکثر مطالعات، میزان شباهت یا همگامی در مورد مشکلات مرتبط با الکل در دوقلوهای یکسان افراد الکلی به مراتب بیش از دوقلوهای غیرهمسان گزارش شده است و تخمین زده می‌شود ژن‌ها عامل شصت درصد واریانس (پراکنش) هستند و مابقی پراکنش مربوط به عوامل محیطی دوران بزرگسالی است.
3-مطالعات مربوط به فرزندخواندگی نیز نشان داده است که خطر بروز الکلیسم در اولاد افراد الکلی بیش از سایرین است و این خطر حتی در صورتی‌که فرزندان افراد الکلی از بدو تولد از والدین زیستی خود جدا شوند و بدون آگاهی از مشکلات والدین حقیقی خود بزرگ شوند هم چنان پابرجاست. از سوی دیگر خطر بروز مشکلات شدید مرتبط با الکل در کودکانی که در خانواده‌های الکلی به فرزندخواندگی پذیرفته‌شده و بزرگ‌شده‌اند افزایش نمی‌یابد.
4-مطالعات حیوانی، اهمیت انواعی از ژن‌های فعلاً ناشناخته را در مصرف الکل به عنوان اولین گزینه، میزان بدی مسمومیت و برخی پیامدهای بعدی نشان داده‌اند.
ساختار ژنتیکی ما همه صفات انسانی ما را تعیین می کند. دی. ان. ای ما ویژگی های فیزیکی ما (مانند رنگ چشم) و همچنین ویژگی های رفتاری ما (مانند پرخاشگری) را دیکته می کند. این ژن ها توسط والدین به ما منتقل می شوند.
از جمله ویژگی های رفتاری که والدین می توانند به فرزندان خود منتقل کنند، تمایل به سوء مصرف الکل و اعتیاد است.
در میان افرادی که از الکل سوء استفاده می کنند، افرادی که از نظر ژنتیکی مستعد اعتیاد به الکل هستند، بیشتر در معرض خطر ابتلا به اختلال مصرف الکل هستند. اگر چه افراد می توانند تمایلات الکلی را به ارث ببرند، اما ایجاد اختلال مصرف الکل به عوامل اجتماعی و محیطی نیز بستگی دارد. تحقیقات نشان می دهد که ژن ها مسئول حدود نیمی از خطر اعتیاد به الکل هستند. بنابراین، ژن ها به تنهایی تعیین نمی کنند که آیا فردی دچار الکلیسم می شود یا خیر. عوامل محیطی و همچنین تعاملات ژن و محیط، باقیمانده خطر را تشکیل می دهند.
یک ژن منحصر به فرد وجود ندارد که به تنهایی مسئول اعتیاد به الکل باشد. صدها ژن در دی. ان. ای افراد وجود دارد که ممکن است خطر ابتلا به اختلال مصرف الکل را افزایش دهد. شناسایی این ژن‌ها دشوار است، زیرا هر کدام نقش کوچکی در تصویر بسیار بزرگ‌تری دارند. با این حال مطالعات نشان داده است که ترکیبات خاصی از ژن ها رابطه قوی با اعتیاد به الکل دارند.
ژن‌های رفتاری نیز وجود دارند که می‌توانند بر گرایش به الکلیسم تأثیر بگذارند. بیماری های روانی مانند افسردگی و اسکیزوفرنی در افرادی که سابقه خانوادگی این اختلالات را دارند بیشتر دیده می شود. افراد مبتلا به بیماری روانی در معرض خطر بیشتری برای روی آوردن به سوء مصرف مواد مخدر به عنوان راهی برای مقابله هستند. اختلالات روانی می تواند ارثی و محیطی باشند، که تا حدی پیوند پیچیده بین ژنتیک و اعتیاد را روشن می کند.
ترکیب ژنتیکی تنها نیمی از معادله الکلی را تشکیل می دهد. همچنین عوامل محیطی بی شماری (کار، استرس، روابط) وجود دارد که ممکن است منجر به اعتیاد به الکل شود. رفتارهای ارثی ما با محیط ما در تعامل است تا اساس تصمیمات ما را تشکیل دهد. برخی از افراد نسبت به استرس حساس‌تر هستند، بنابراین مقابله با یک رابطه ناسالم یا یک شغل سریع دشوارتر می‌شود. برخی افراد یک رویداد آسیب زا را تجربه می کنند و برای خوددرمانی به الکل روی می آورند.
