والیوم یکی از رایج ترین داروهایی است که به مردم داده می شود. برای افرادی که دارای اختلالات اضطرابی شدید یا حملات پانیک هستند، ممکن است دوز زیادی از والیوم برای درمان مناسب ضروری باشد. با این حال، هر چه دوز والیوم بیشتر باشد، احتمال این که افراد وابستگی فیزیکی ایجاد کنند بیشتر است. مهم است که والیوم را فقط طبق تجویز پزشک و نه به عنوان بخشی از خوددرمانی مصرف کنید.
با ادامه مصرف والیوم، یا به طور مداوم، در یک دوره زمانی طولانی، یا در دوزهای بالا، ممکن است تحمل ایجاد شود. با گذشت زمان، دوز بیشتری برای دستیابی به اثرات مشابه مورد نیاز است و افراد می توانند به والیوم وابستگی پیدا کنند. افرادی که از اعتیاد به والیوم رنج می برند، اغلب با استفاده نادرست از دارو، صرف نظر از این که با تجویز پزشک یا بدون تجویز پزشک استفاده شده باشد، به این دارو وابستگی پیدا می کنند. با این حال، برخی از افراد گزارش کردند که علائم اعتیاد به مواد مخدر را فقط با مصرف دارو دقیقاً همان‌طور که تجویز شده بود تجربه کردند.
اگر فردی تلاش کند والیوم را از زندگی روزمره خود حذف کند، می تواند منجر به ترک و علائم ناراحت کننده ترک اعتیاد شود که غلبه بر آن بدون کمک پزشک متخصص می تواند چالش برانگیز باشد. به افرادی که از والیوم سوء استفاده کرده اند و از اختلال مصرف مواد مخدر رنج می برند توصیه می شود در یک برنامه توان بخشی معتبر شرکت کنند. بیمارانی که نیاز دارند برای درمان اختلال مصرف مواد مخدر خود اقدامات لازم را انجام دهند، می توانند با مشاوران ترک اعتیاد تماس بگیرند و در مورد گزینه های درمانی صحبت کنند.
پاسخ روشنی در مورد مدت زمان ترک والیوم وجود ندارد. برای برخی از افراد، علائم فیزیکی می تواند در عرض چند ساعت پس از آخرین دوز شروع شود و فقط چند روز طول بکشد. برای سایر افراد، علائم می تواند هفته ها ادامه داشته باشد.
عواملی وجود دارند که می‌توانند روی مدت زمانی که فرد علائم ترک را تجربه می‌کند، تأثیر بگذارد، مانند آخرین بار مصرف نادرست والیوم توسط یک فرد و دیگری میزان دوز مصرفی او است.
جنبه های دیگری که باید در نظر گرفته شود
بهبود ایمن از سوء مصرف والیوم به چیزی بیش از تعهد شخصی برای ترک دارو نیاز دارد. افرادی که سعی می کنند بدون حمایت پزشکی مصرف والیوم را متوقف کنند، در معرض خطر عوارض برگشتی خطرناک بر روی سیستم عصبی مرکزی، از جمله تشنج، اضطراب و اسپاسم عضلانی هستند. برای به حداقل رساندن اثرات ترک، پزشک می تواند کاهش تدریجی دوز یا کاهش دارو را تجویز کند. نظارت شبانه روزی توسط پرستاران و سایر کارکنان بالینی به پیشگیری از علائم ترک بالقوه تهدید کننده زندگی کمک می کند.
