ناشناخته بودن اثرات استفاده از حشیش در مدت طولانی و با دوز بالا، در کنار کمبود تحقیقات جهانی باعث شده است که اعتیاد به حشیش جزو اعتیادهای بدون درمان شناخته شود.
سن مصرف حشیش به دبیرستان‌ها رسیده است. خانواده‌ها اطلاع دقیقی درباره این ماده مخدر ندارند و جوان‌ها تصور می‌کنند گیاهی طبیعی و بی‌ضرر است. در واقع ضعف اطلاع رسانی درباره ماده مخدر حشیش باعث شده که خیلی از جوانان تصور کنند می‌توانند خیلی راحت مصرف آن را کنار بگذارند. تصوری که به هیچ وجه درست نیست.
اثرات مصرف طولانی مدت حشیش عبارتند از سرفه مزمن، عفونت های ریه و سرطان، کاهش حافظه کوتاه مدت، تمرکز و افکار انتزاعی و کاهش انگیزه.
شروع مصرف حشیش (قبل از سن ۱۰ سالگی)، پیش بینی کننده قدرتمند شکل گیری اختلال مصرف حشیش و اختلال مصرف انواع دیگر مواد مخدر و اختلالات روانی در طول جوانی است. این گونه شروع زود هنگام احتمالاً با نشانه های اختلال سلوک ارتباط دارد و احتمالاً عامل خطری برای شکل گیری اختلالات سلامت روان است.
سابقه اختلال سلوک در کودکی یا نوجوانی و اختلال شخصیت ضد اجتماعی، عدم موفقیت تحصیلی، سیگار کشیدن، موقعیت خانوادگی بی ثبات یا بهره کش، سابقه خانوادگی اختلال مصرف مواد مخدر، مصرف حشیش توسط اعضای نزدیک خانواده، جایگاه اجتماعی- اقتصادی پایین و دسترسی راحت به مواد مخدر از دیگر عوامل خطرساز اعتیاد به حشیش می باشند.
برخی از پژوهش ها نشان می دهد که مصرف حشیش مقدم بر سایر مواد مخدر بوده و زمینه اعتیاد و احتمال اعتیاد به دیگر مواد مخدر را فراهم می کند. یافته یک پژوهش بلند مدت که طی چند سال انجام شد نشان داد، بزرگسالانی که در مرحله آغاز پژوهش مصرف حشیش خود را گزارش کرده بودند در مقایسه با افرادی که در آغاز پژوهش حشیش مصرف نمی کردند، با احتمال بیشتری در طی سه سال بعد از پژوهش، به اختلال وابستگی به الکل مبتلا شدند. افراد مصرف کننده حشیش که قبل از مصرف این ماده به مصرف الکل وابستگی داشته اند، در معرض خطر بیشتری برای تشدید وابستگی به الکل و الکلیسم بودند.
