در مقایسه با سایر بنزودیازپین ها (بنزو)، والیوم یکی از مواد ضعیف تر است. گاهی اوقات برای کاهش اثرات ترک سایر بنزوها تجویز می شود. اگر چه والیوم به اندازه آتیوان یا زاناکس قوی نیست، اما هنوز به طور بالقوه خطرناک است.
دوز استاندارد والیوم معمولاً بین دو تا ده میلی گرم است که چهار بار در روز مصرف می شود. بیش از چهل میلی گرم در یک روز توصیه نمی شود. هر میلی گرم بالاتر از حداکثر مقدار را می توان یک مصرف بیش از حد در نظر گرفت. در حالی که علائم اعتیاد به والیوم و مصرف بیش از حد والیوم بسیار مشابه هستند.
روش مخروطی یکی از بهترین راه ها برای شروع سم زدایی از اعتیاد به والیوم است. کاهش تدریجی شامل کم کردن تدریجی ماده در طی چند هفته یا ماه است.
استفاده از روش مخروطی به بدن این امکان را می دهد که به آرامی و با خیال راحت از ماده خارج شود، بدون این که نیازی به تجربه مقدار زیادی از علائم ترک داشته باشد. رویکرد استاندارد کاهش دوز به میزان یک چهارم برای هر هفته در طول قطع مصرف است. کاهش تدریجی دوز به جلوگیری از گسترش بیش از حد سیستم عصبی مرکزی بدون دارو کمک می کند.
برخی از افرادی که با این اختلال مصرف مواد دست و پنجه نرم می کنند ممکن است احساس کنند که می توانند به روش «قطع آنی» ترک کنند و به تنهایی از مصرف نادرست والیوم خودداری کنند. با این حال، این ممکن است ایمن ترین روش از نظر بهبودی نباشد. در حالی که ترک به روش قطع آنی غیرممکن نیست، اما خطر علائم شدید ترک بیشتر است.
اعتیاد به والیوم اغلب به روشی به ظاهر بی ضرر شروع می شود. افراد یک یا دو بار آن را مصرف می کنند تا به خواب خود برسند یا با یک روز پر استرس کنار بیایند. بسیاری از مصرف کنندگان والیوم مصرف مواد مخدر خود را پنهان می کنند که می تواند تشخیص وجود مشکل را برای عزیزان سخت کند.
از آن جایی که فردی بیشتر به والیوم وابسته می شود، اغلب دوزهای خود را افزایش می دهد. این امر پنهان کردن استفاده از آن‌ها را برایشان سخت‌تر می کند و احتمالاً علائم قابل مشاهده سوء مصرف والیوم را نشان می دهند.
اثرات قابل مشاهده و رفتاری مسمومیت با والیوم مشابه مسمومیت با الکل است.
