درمان بیماران وابسته به مواد افیونی با طب سوزنی اولین بار در هنگ کنگ در سال 1960 گزارش گردید. در آغاز هیچ توجیهی برای این مطلب وجود نداشت تا این که در سال 1979 افزایش سطح آندروفین متعاقب استفاده از طب سوزنی در بدن معتادان به هروئین اثبات گردید.
طب سوزنی یک عمل پزشکی جایگزین یا مکمل در نظر گرفته می شود. این شامل تحریک نقاط دقیق روی بدن است، معمولاً با استفاده از سوزن های ظریفی که به پوست نفوذ می کنند. هزاران سال است که در فرهنگ های شرقی برای تسکین درد و تسکین شرایط مختلف پزشکی استفاده می شود. در کشورهای غربی، طب سوزنی اغلب برای درمان مشکلاتی مانند درد و حالت تهوع استفاده می شود.
اعتقاد بر این است که عمل طب سوزنی قبل از تاریخ ثبت شده است و هنوز در طب مدرن چینی استفاده می شود. این بر اساس یک نظریه است که بیماری ناشی از اختلال در جریان انرژی در بدن است. اعتقاد بر این است که با تحریک نقاط زیر پوست با استفاده از سوزن های ظریف، طب سوزنی جریان انرژی را از بین می برد. برخی از دانشمندان غربی بر این باورند که به مغز کمک می کند تا اندورفین طبیعی را آزاد کند و در نتیجه احساس خوشبختی و تحمل درد بالاتری ایجاد می کند.
مطالعات مربوط به طب سوزنی به عنوان جزئی از برنامه بهبود اعتیاد بسیار اندک است، اما مطالعات منتشر شده در مجلات پزشکی معتبر گزارش داده‌اند که درمان طب سوزنی برای بهبودی افراد مبتلا به دخانیات و کوکائین مفید بوده است.
کاهش استرس و تسکین درد شاید دو مزیت اصلی طب سوزنی باشد و به راحتی می توان فهمید که چگونه می تواند برای افراد در حال بهبود اختلالات سوء مصرف مواد افیونی مفید باشد. طب سوزنی به عنوان یک درمان جایگزین برای مدیریت درد ممکن است ثابت شود که جزء قدرتمندی از برنامه های بهبودی اعتیاد است، به ویژه در مورد اعتیادهایی که شامل مسکن ها می شود. طب سوزنی هزاران سال است که وجود داشته است، اما مقیاس اعتیاد جامعه به مواد افیونی در حال حاضر نسبتاً جدید است. ارزیابی کامل‌تر نتایج بزرگ‌تر از طب سوزنی زمان می‌برد.
در طب سوزنی اساس درمان بر مبنای نقاط و کانال‌های انرژی موجود بر روی بدن است. در این رابطه دوازده کانال انرژی زوجی مربوط به دوازده قسمت از اعضای مهم بدن شامل روده بزرگ، معده، روده کوچک، مثانه، کیسه صفرا و پیلور (مربوط به انرژی یانگ)، قلب و طحال، ریه، کلیه، کبد و دوازدهه (مربوط به انرژی یین) وجود دارند.
در اعتیاد بیشترین تعداد گیرنده های مواد مخدر یافت می‌شوند. ناحیه پیرامون نقاط مغز میانی از نظر تعداد گیرنده‌های افیونی دومین ناحیه است. هیپوتالاموس، تالاموس میانی، قسمت فوقانی هسته‌های دم دار و پوتامین، مناطقی هستند که دارای بیشترین گیرنده‌های افیونی می‌باشند. توزیع گیرنده‌های افیونی (مورفین) ارتباط نزدیکی با راه های نخاعی تالاموس قدامی و نخاعی شبکه ای دارد که واسطه اجرای مؤثر و محرک درد می‌باشد.
