مصرف منظم و مستمر حداقل چهار بار نوشیدنی الکلی در روز، در بلند مدت و به تدریج موجب آسیب کبدی، پانکریت و اختلالات کیسه صفرا، ناراحتی های گوارشی، زخم معده و اثنی عشر، گاستریت و برخی از سرطان ها در دستگاه جهاز هاضمه گردد. مصرف مزمن و زیاد مشروبات الکلی موجب اضطراب، عصبانیت و تند خویی، تحریک پذیری دلیریوم ترمنس و دپرسیون سیستم اعصاب مرکزی می گردد. از هم پاشیدگی زندگی خانوادگی، شغل و روابط اجتماعی به طور کلی اعمال ضد اجتماعی و زوال ابعاد شخصیتی در نتیجه ادامه مصرف مشروبات الکلی پدیدار می گردد.
الکل به عنوان داروی اعتیادآور، قدرت ایجاد وابستگی جسمی دارد. با نوشیدن مشروبات الکلی، الکل به سرعت در معده و روده جذب شده و با انحلال در آب پلاسما وارد جریان خون می شود. الکل چند مرکز را در مغز تحت تأثیر قرار می دهد.
نوشیدن مکرر الکل می تواند منجر به بیماری پیشرونده کبد شود، از استئاتوز گرفته تا هپاتیت الکلی و سیروز ناشی از الکل. دو حالت اول بیماری کبد الکلی را می توان با هوشیاری طولانی مدت معکوس کرد، اما سیروز کبدی باعث ایجاد بافت اسکار برگشت ناپذیر می شود. بیماری کبدی ناشی از مصرف الکل می تواند عوارض تهدید کننده زندگی داشته باشد.
از آن جایی که در ایران این مسئله از جامعه پزشکی کتمان می‌شود لذا آگاهی کاملی نیز در این مورد به مصرف کنندگان داده نمی‌شود و گاهاً با دادن اطلاعات کلی تنها سعی در ترساندن افراد مصرف کننده دارند. نوشیدن هر گونه مشروبات الکلی برای بدن مضر است. حتی استفاده از بهترین برندهای آن ضررهای جبران ناپذیری برای بدن دارد. با این حال شاید یک عده به ناچار و به هر دلیلی علاقمند و یا وابسته به استفاده از نوشیدنی های الکلی شده اند یا ترک کردن آن برای آن ها بسیار سخت می‌باشد لذا داشتن آگاهی از نحوه مصرف آن و همچنین کنترل مصرف آن می‌تواند در کاهش صدمات به مصرف کننده کمک کند.
قطع مصرف الکل، نشانه های ترک الکل را به صورت تحریک پذیری زیاد، تشنج، دلیریوم ترمنس و استفراغ ظاهر می سازد. حالات بی قراری یا عصبانیت، بی خوابی، بد اشتهایی، عرق کردن و روان پریشی را دارد.
