متاکوآلون یک داروی تضعیف کننده سیستم اعصاب مرکزی است. این دارو از طریق خوراکی مصرف می شود و به سرعت از دستگاه گوارش جذب می گردد. دوز خوراکی آن ۷۵ تا ۱۰۰ میلی گرم روزانه است. در سوء مصرف این میزان به ۳ گرم روزانه می رسد.
متاکوآلون جزو داروهای خواب آور و آرام بخش بوده و اثرات فارماکولوژیکی مشابه باربیتورات ها دارد. این دارو همچنین شباهت های شیمیایی با گروه باربیتورات ها داشته ولی در حقیقت ابتدا به عنوان جزیی از برنامه های کشور هند جهت داروی ضد مالاریا ساخته شد. این دارو در طی سال های ۱۹۶۰ تا ۱۹۷۰ به عنوان داروی ضد اضطراب و همچنین برای درمان اختلالات خواب استفاده شد. متاکوآلون به وسیله یک محقق هندی در سال ۱۹۵۵ در طی یک برنامه تحقیقاتی ضد مالاریا کشف شد. اقلام دارویی اولیه آن به شکل کپسول های خواب آور تحت نام های تجارتی و ترکیب با یک آنتی هیستامین به فروش می رسید و در سال ۱۹۷۲ این دارو ششمین داروی منتخب آرام بخش آمریکا شناخته شد. در آن زمان امید بر این بود که این دارو بهتر و ایمن تر از باربیتورات ها جهت آرام بخشی باشد، معهذا به زودی دریافتند که مصرف این دارو مشکلاتی مثل تحمل و وابستگی دارد.
متاکوآلون به سرعت به عنوان یک داروی تفننی طی سال های دهه ۱۹۶۰ در آمد. این دارو در سال ۱۹۷۱ در کشور انگلستان و در سال ۱۹۷۳ در کشور آمریکا جزو داروهای غیر مجاز و اعتیادآور لحاظ شد. وابستگی جسمی متاکوآلون در حد متوسط باعث و ابستگی جسمی می گردد و در حد متوسط باعث وابستگی روانی می گردد. مصرف دراز مدت این دارو با بروز پدیده تحمل و اعتیاد همراه است و مدت اثر این دارو ۲ الی ۶ ساعت است. روش مصرف این دارو به صورت خوراکی است.
فلونیترازپام جزو طبقه بندی و در دسته بنزودیازپین ها قرار دارد و تضعیف کننده سیستم اعصاب مرکزی می باشد. فلونیترازپام ماده مخدر خاص مهمانی هاست که بیشتر از مکزیک به آمریکا قاچاق می شود این ماده در مشروب فروشی ها، کلوپ های شبانه و... مورد سوء استعمال قرار می گیرد. در برخی از مصرف کنندگان، این ماده میل جنسی را شدیداً افزایش داده و بعضاً موجب ارتکاب تجاوز می شود. گر چه این دارو به صورت قانونی در سراسر جهان توزیع می شود، این ماده هیچ مصرف پزشکی در آمریکا ندارد.
فلونیترازپام در بیش از ۷۰ کشور به فروش می رسد و از آن جهت درمان کوتاه مدت بی خوابی استفاده می شود. استفاده مزمن از فلونیترازپام می تواند باعث وابستگی شود و عدم استفاده از آن موجب سندرم ترک گردد و همانند سایر داروهای دسته بنزودیازپین، تحمل دارویی ایجاد می کند.
تأثیر فلونیترازپام حدوداً ۱۵ الی ۲۰ ساعت پس از استفاده از راه دهانی شروع شده و ۴۷ ساعت ادامه دارد. البته اثرات خفیف آن تا ۱۲ ساعت پس از استفاده باقی می ماند. اثرات مصرف این ماده مخدر آرام بخش بودن، شل کردن عضلات، کاهش دادن اضطراب، افت فشارخون، اختلال حواس، گیجی، اختلالات بینایی، گم گشتگی و ناراحتی دستگاه گوارش و احتباس ادرار است و مصرف بیش از حد آن نیز موجب مرگ می شود. همانند سایر داروهای گروه بنزودیازپین قطع ناگهانی دارو پس از استفاده روزانه موجب حملات اضطرابی می شود.
گلوتتماید مضعف سیستم اعصاب مرکزی است. دوز آن بر اساس هر بیمار متفاوت است. دوز معمول آن ۵۰۰ میلی گرم روزانه است. گلوتتماید یک داروی آرام بخش خواب آور است که در درمان بی خوابی کاربرد دارد. معهذا امروزه داروی بهتری جایگزین این دارو شده است. اگر این دارو هر روز مصرف شود، بیشتر از هفت روز در درمان بی خوابی مؤثر نخواهد بود. گلوتتماید در حد بالایی باعث وابستگی جسمانی می گردد. مصرف آن در حد متوسط باعث وابستگی روانی می گردد، همچنین مصرف این دارو با ایجاد پدیده تحمل همراه است. مدت اثر این دارو ۴ الی ۸ ساعت است و از طریق خوراکی مصرف می شود. اضطراب، بی خوابی، لرزش دست ها، دلیریوم و تشنج، از علائم مربوط به ترک مصرف این داروست.
