هر فرد ارجاع شده جهت درمان وابستگی مواد (بدون توجه به نوع ماده)، باید یک مورد مشاوره محسوب و با وی چون یک مورد مشاوره برخورد شود. لذا تمام اصول مشاوره باید در برخورد با این بیماران رعایت شود. نخست هدف از درمان را باید مشخص کرد. کدام مشکل طبی (اختلال) یا روان شناختی یا عارضه را می خواهیم درمان کنیم.
آیا با فردی روبرو هستیم که کنترلی بر رفتار مشروب خواری خود ندارد؟ و توان رهایی از الکل را در خود نمی بیند؟ پرخاشگری شدید نسبت به همسر مشکل اوست؟ به علت ترک دچار حالت دلیریوم است. تشنج مداوم دارد؟ یا فردی مثلاً با مصرف روزانه یک پیمانه ودکا جهت درمان مراجعه کرده است؟
کار محوری در فردی که مشکلات شدید مرتبط با الکل دارد به حداکثر رساندن انگیزه برای پرهیز و کمک به او در بازسازی زندگی بدون الکل و برداشتن گام هایی برای به حداقل رساندن خطر عود و رفتار مصرف است.
اگر بیمار یک مشکل طبی عمده دارد، نخست باید بدان پرداخت. مثلاً در یک الکلی با افسردگی شدید و افکار خودکشی، قبل از هر چیز باید به بستری و درمان افسردگی پرداخت. هم چنان که در فردی با خونریزی معده یا مشکل کبدی، این مسائل بر درمان الکلیسم اولویت دارند.
مداخله مرحله وابستگی را تعیین می کند (سوء مصرف، وابستگی به الکل). مصرف کننده در کدام مرحله ی وابستگی است؟ انکار، تردید، آمادگی، عمل؟
اغلب افراد وابسته به الکل به هنگام ترک علایم نسبتاً خفیفی نشان می دهند.
سندرم ترک شبیه یک آنفلوآنزای خفیف خواهد بود. اولین گام در سم زدایی یک معاینه ی فیزیکی کامل است. در غیاب اختلال طبی جدی یا وابستگی به سایز مواد سندرم ترک الکل شدید غیر محتمل است. به این بیماران توصیه می شود:
شروع علائم 12-8 ساعت پس از کاهش یا قطع الکل.
احتمال تجربه:
علائم در عرض 24 ساعت به اوج می رسد و ممکن است در عرض 72-48 ساعت فروکش کند.
توهمات بینایی (به ندرت) در زمینه ی حسی روشی ممکن است دیده شود.
تشنج گرچه در ترک خفیف مورد انتظار نیست در 15%-1% موارد (میانگین 8% افراد) در این دوره ی زمانی ممکن است رخ دهد.
تشنج در سندرم ترک الکل جنرالیزه، غیر موضعی و به تعداد 6-2 عدد می باشد در 90% موارد بین 48-7 ساعت بعد از ترک دیده می شود. تشنج اگر تکرار شود. مداوم باشد، یا تهدید کننده ی زندگی باشد، نیاز به درمان دارد.
تشنج بعد از 48 ساعت ممکن است نشان دهنده ی یک مسأله طبی دیگر و یا سندرم ترک ناشی از ماده ی دیگری غیر از اتانول باشد.
