هروئین یک داروی شبه افیونی است که از مورفین ساخته شده است، یک ماده طبیعی که از غلاف دانه های مختلف گیاهان خشخاش که در جنوب شرقی و جنوب غربی آسیا، مکزیک و کلمبیا رشد می کنند گرفته شده است. هروئین می تواند یک پودر سفید یا قهوه ای یا یک ماده چسبناک سیاه باشد که به نام هروئین تار سیاه شناخته می شود.
هروئین را تزریق می کنند، بو می کشند، استنشاق می کنند یا به صورت سیگار می کشند. برخی از افراد هروئین را با کراک و کوکائین مخلوط می کنند، روشی که به آن سرعت بال می گویند.
هروئین به سرعت وارد مغز می شود و به گیرنده های مواد افیونی در سلول های واقع در بسیاری از مناطق متصل می شود، به ویژه آن هایی که در احساس درد و لذت و در کنترل ضربان قلب، خواب و تنفس نقش دارند.
نالوکسان دارویی است که می تواند مصرف بیش از حد مواد مخدر را در صورت تجویز فوری درمان کند. این دارو با اتصال سریع به گیرنده های افیونی و جلوگیری از تأثیر هروئین و سایر داروهای شبه افیونی عمل می کند. گاهی اوقات ممکن است بیش از یک دوز برای کمک به شروع مجدد تنفس مورد نیاز باشد، به همین دلیل مهم است که فرد را به اورژانس یا پزشک ببرید تا در صورت لزوم از حمایت بیشتری برخوردار شود.
افزایش تعداد مرگ و میر ناشی از مصرف بیش از حد مواد افیونی منجر به افزایش تلاش های بهداشت عمومی برای در دسترس قرار دادن نالوکسان برای افراد در معرض خطر و خانواده های آن ها و همچنین پاسخ دهندگان اولیه و دیگران در جامعه شده است.
طیف وسیعی از درمان ها از جمله داروها و درمان های رفتاری در کمک به بیماران برای قطع مصرف هروئین مؤثر است. مطابقت بهترین رویکرد درمانی برای پاسخگویی به نیازهای خاص هر بیمار مهم است.
داروهایی در حال توسعه هستند که به روند خروج هروئین از بدن کمک می کند. بوپرنورفین و متادون از جمله داروهایی هستند که به بیماران کمک می کنند تا از هروئین استفاده نکنند. آن ها با اتصال به گیرنده های مخدر همانند هروئین در مغز عمل می کنند، اما ضعیف تر هستند و هوس و علائم ترک را کاهش می دهند.
درمان دیگر نالترکسون است که گیرنده های مواد افیونی را مسدود کرده و از تأثیر داروهای شبه افیونی جلوگیری می کند. با شروع درمان، ترکیبی از بوپرنورفین، نالوکسان و فرمولاسیون نالترکسون آزاد شده به طور مشابه در اعتیاد مؤثر هستند.
از آن جا که سم زدایی کامل برای درمان با نالوکسان ضروری است، شروع درمان در بین کاربران فعال دشوار بود، اما به محض کامل شدن سم زدایی، هر دو دارو اثر مشابهی داشتند.
طیف وسیعی از درمان ها از جمله داروها و درمان های رفتاری در کمک به بیماران برای قطع مصرف هروئین مؤثر است. با این حال، برنامه های درمانی باید فردی باشد تا بتواند نیازهای بیمار را برآورده کند.
درمان های رفتاری برای اعتیاد به هروئین شامل روش هایی به نام درمان شناختی رفتاری و مدیریت حوادث است. درمان شناختی-رفتاری به تعدیل انتظارات و رفتارهای بیمار در زمینه مصرف مواد مخدر کمک می کند و به مدیریت مؤثر عوامل محرک و استرس کمک می کند.
مدیریت احتمالی مشوق های انگیزشی مانند پاداش های نقدی کوچک برای رفتارهای مثبت مانند ماندن بدون مواد مخدر ارائه می دهد. این رویکردهای رفتاری به ویژه هنگامی که در کنار داروها استفاده می شوند، مؤثر هستند.
