هروئین یک ماده افیونی است. مواد افیونی از دانه های گیاهان خشخاش ساخته می شوند. مواد افیونی تجویزی، مانند اکسی کدون، مرفین و کدئین، به عنوان مسکن پس از آسیب یا جراحی استفاده می شوند. برای تهیه این نوع داروها به نسخه ای از طرف مراقبت های بهداشتی خود احتیاج دارید.
هروئین نوعی ماده مخدر خیابانی (غیرقانونی) است که از مورفین و مواد افیونی ساخته می شود. هروئین می تواند یک پودر سفید یا قهوه ای باشد، یا می تواند یک تکه سیاه چسبناک به نام هروئین تار سیاه باشد. هروئین را می توان تزریق کرد، دود کرد یا استنشاق کرد.
بعضی اوقات افراد از مواد مخدر تجویز شده استفاده می کنند و به آن اعتیاد پیدا می کنند. اعتیاد به مواد مخدر یک بیماری مغزی است که باعث می شود شما به مصرف مواد مخدر میل پیدا کنید، حتی اگر برای شما مضر باشد. اعتیاد بر کنترل خود و توانایی شما در قطع مصرف مواد مخدر تأثیر می گذارد.
وقتی فردی به مواد افیونی تجویزی اعتیاد پیدا کرد، ممکن است سعی در خرید غیرقانونی آن ها داشته باشد. افراد اغلب پس از اعتیاد به مواد مخدر تجویز شده، شروع به مصرف هروئین می کنند. هروئین اغلب با مواد مخدر فنتانیل مخلوط می شود تا قوی تر شود.
هروئین بر سیستم عصبی مرکزی و نحوه کار مغز شما تأثیر می گذارد. این می تواند باعث احساس خارش، خواب آلودگی و ناراحتی در معده شود.
اعتیاد و مصرف اجباری مواد مخدر.
کما این زمانی است که شما برای مدت طولانی بیهوش هستید و نمی توانید به صداها یا فعالیت ها پاسخ دهید.
عفونت های قلب و ریه.
عفونت هایی مانند اج. آی. وی یا هپاتیت (وقتی هروئین با یک سوزن کثیف یا مشترک تزریق می شود).
بیماری کلیه و کبد.
نارسایی تنفسی. این زمانی است که اکسیژن کم از ریه ها وارد خون می شود یا وقتی که ریه ها نمی توانند دی اکسید کربن (گاز) را از خون شما خارج کنند.
انواع روش های درمانی مؤثر برای اختلال استفاده از هروئین در دسترس است، از جمله درمان رفتاری و دارویی. هر دو روش به بازگرداندن درجاتی از عملکرد و رفتار مغز کمک می کند، در نتیجه باعث افزایش نرخ اشتغال و کاهش خطر ابتلا به ایدز و سایر بیماری ها و رفتار مجرمانه می شود. اگرچه درمان های رفتاری و دارویی فقط در صورت استفاده می توانند بسیار مفید واقع شوند، تحقیقات نشان می دهد که برای بسیاری از افراد، ادغام هر دو نوع درمان مؤثرترین رویکرد است.
تحقیقات علمی ثابت کرده است که درمان دارویی اختلال مصرف مواد افیونی باعث افزایش احتباس در برنامه های درمانی و کاهش مصرف دارو، انتقال بیماری های عفونی و فعالیت مجرمانه می شود.
هنگامی که افراد معتاد به مواد افیونی مانند هروئین برای اولین بار ترک می کنند، علائم ترک (درد، اسهال، حالت تهوع و استفراغ) را تجربه می کنند که ممکن است شدید باشد. داروها می توانند در این مرحله سم زدایی برای کاهش ولع مصرف و سایر علائم جسمی که اغلب می توانند فرد را به عود اعتیاد مبتلا کنند، کمک کنند.
داروهایی که برای درمان اختلالات مصرف مواد افیونی تولید شده اند از طریق همان گیرنده های مواد افیونی مانند مواد اعتیاد آور کار می کنند، اما ایمن تر هستند و رفتارهای مضر مشخصه یک اختلال مصرف مواد را ایجاد می کنند. سه نوع دارو شامل:
(1) آگونیست ها، گیرنده های مواد افیونی را فعال می کنند.
(2) آگونیست های جزئی، که گیرنده های مواد افیونی را نیز فعال می کنند اما پاسخ کوچک تری ایجاد می کنند.
(3) آنتاگونیست ها، که گیرنده را مسدود می کنند و در اثرات پاداش دهنده مواد مخدر تداخل ایجاد می کنند.
