گفتگوی درونی در کودکان

البته فرقی نمی کند که کودکان به صورت خود انگیخته این کار را انجام دهند یا دیگران از آن ها بخواهند. اغلب کودکان هنگام فعالیت های روزانه شان با خود صحبت می کنند، و والدین و معلم ها نباید این امر را عجیب و ناپسند تلقی کنند. بلکه در مقابل بهتر است شنونده گفتگوی خصوصی فرزندانشان باشند. چرا که این دریچه ای هیجان انگیز و شیرین به دنیای ذهنی کودکان است. پژوهشگران به دنبال این سئوال که آیا باید به کودکان اجازه داد که با خود صحبت کنند، دریافتند که 78% کودکان عادی و مبتلا به اختلالات رفتاری، زمانی که با خود صحبت می کنند در انجام تکالیفشان عملکرد بهتری دارند. علاوه بر این در این تحقیق مشخص شد کودکانی که مشکلات رفتاری دارند (مانند کودکانی که بیش فعال هستند) در مقایسه با کودکان عادی تمایل بیشتری به صحبت کردن با خود دارند. با توجه به این که کودکان مبتلا به اختلالات رفتاری نیاز بیشتری به کنترل و هدایت شدن از سوی بزرگسالان دارند، معمولا معلمان، بدون ضرورت، از این کودکان می خواهند که در کلاس ساکت بمانند، بدون آن که در نظر بگیرند که این گفتگوها می تواند در ارتقا عملکرد این کودکان موثر واقع شود. بنابراین نه تنها لازم است معلمان آستانه تحملشان را نسبت به گفتگوی خصوصی کودکان بالا برند، بلکه به عنوان یک مهارت، بهتر است گفتگو با خود را از آن ها مطالبه کنند. وینسلر بیان می کند که گفتگوی درونی در بین کودکان 2 تا 5 سال امری بسیار رایج و کاملا طبیعی است. همزمان با رشد گفتگوی درونی، مهارت های ارتباط با دنیای بیرونی نیز آموخته می شود و یادگیری زبان از این طریق است که درونی می گردد. این فرایندی است که انسان ها را از سایر موجودات متمایز می سازد. علاوه بر این وینسلر مطالعه ای در زمینه گفتگوی خصوصی کودکان اوتیستیک انجام داد. وی دریافت که کودکان اوتیستیکی که عملکرد بالایی دارند نیز مانند کودکان عادی با خود صحبت می کنند و بلند صحبت کردن عملکردشان را بهبود می بخشد. از آنجا که کودکان اوتیستیک در زمینه گفتگوی اجتماعی مشکل دارند، روانشناسان فرض می کردند که گفتگوی خصوصی شان نیز احتمالا دچار مشکل است. اما این مطالعه نشان داد که چنین نیست و این کودکان از گفتگوی درونی به عنوان ابزاری برای انجام تکالیفشان، به نحوی موثر کمک می گیرند.