مصرف مقادیر زیاد الکل در طولانی مدت سبب تضعیف عملکرد سیستم ایمنی می شود و این می تواند فرد را مستعد ابتلا به برخی بیماری‌های ریوی مثل ذات‌الریه کند. علاوه بر این می دانیم که یکی از عواقب مصرف مقادیر زیاد الکل حالت تهوع و استفراغ است.
در صورتی که فرد پس از مصرف زیاد الکل استفراغ کند و محتویات معده تصادفاً به مجاری تنفسی و شش ها راه پیدا کنند، بافت ریوی دچار آنچه پنومونی ناشی از اسپیراسیون نام دارد، می شود. این عارضه با سرفه های شدید و اختلال در تنفس همراه می‌شود و چنانچه در حین خواب اتفاق افتاد می‌تواند موجب خفگی و مرگ شود.
پژوهش ها نشان داده اند که مصرف طولانی مدت مقادیر زیاد الکل می تواند زمینه را برای ایجاد بیماری‌های مزمن ریوی فراهم نماید. مثل بیماری انسداد مزمن ریوی.
مصرف افراطی الکل به ویژه اگر با استعمال دخانیات (سیگار، قلیان) همراه باشد احتمال ابتلا به بیماری انسداد مزمن ریوی را افزایش می دهد. در این بیماری کارکرد ریه ها و مجاری تنفسی به شدت و برای مدت طولانی مختل می شود.
عمل تنفس (دم و بازدم) به زحمت انجام می‌گیرد و به مرور زمان فرد در انجام دادن کار های روزمره و عادی زندگی مثل نرمش، بالا رفتن از پله ها و . . . دچار مشکل می‌شود. بیماری انسداد مزمن ریوی معمولاً به دو نوع اختلال ریوی اشاره دارد.
1- برونشیت مزمن
2- آمفیزم
اگر چه این دو با یکدیگر تفاوت دارند اما افراد مبتلا به این بیماری معمولاً هر دوی این اختلال ها را در یک زمان دارند. در برونشیت مزمن نایژک های مجاری تنفسی دچار التهاب می شوند و شروع به ترشح بیش از اندازه ماده مخاطی در مجاری تنفسی می کنند.
نتیجه آن سرفه های مداوم خلط دار است. این سرفه‌ها تنفس را برای شخص مشکل می‌کند و سبب درد در ناحیه قفسه سینه می گردد. در آمفیزم، بافت ریه و مجاری تنفسی به تدریج تخریب می شوند به گونه ای که عمل دم و بازدم با مشکل همراه می‌گردد. کیسه‌های هوایی، نایژک ها و نایژه ها به تدریج انعطاف پذیری و حالت طبیعی خود را از دست می دهند و فرآیند انتقال هوا مختل می‌شود.
این آسیب دائمی و غیر قابل برگشت است و تقریباً هیچ دارویی برای درمان آن وجود ندارد! لازم به ذکر است که بیماری انسداد مزمن ریوی یک شبه اتفاق نمی‌افتد. علائم آن به تدریج از دهه ۴۰ زندگی در افرادی که سیگاری هستند آغاز شده در دهه ۶۰ الی ۷۰ به اوج می رسد.
علائم در افرادی که علاوه بر دخانیات، الکل نیز مصرف می‌کنند شدت بیشتری می یابد. فرد دچار تنگی نفس، خس خس سینه، خستگی و کسلی، اختلال در خواب، سردرد، کبودی در بدن و . . . می‌شود.
مهم ترین علت ابتلا به این بیماری دود سیگار است و احتمال ایجاد آن در افراد سیگاری که الکل نیز مصرف می‌کنند بیشتر است. طبق آمار در میان زنان و مردان سیگاری و الکلی، زنان به مراتب بیشتر از مردان به برونشیت مزمن و آمفیزم مبتلا می‌شوند.
با وجود اینکه بیماری انسداد مزمن ریوی درمان قطعی ندارد، برخی از روش‌های کمکی برای کاهش علائم و تسکین ناراحتی وجود دارند که به قرار زیرند:
1. قطع کامل مصرف دخانیات و الکل
2. انجام دادن ورزش های سبک بدنی
3. اکسیژن درمانی
4. تمرینات تنفسی
5. استفاده از دارو های برونکودیلاتور (اتساع دهنده برونش ها) به شکل قرص، شربت و یا داروهای استنشاقی و استفاده از گلوکوکورتیکو استروئیدهای استنشاقی پس از مشورت با پزشک متخصص.
